Gdyby lady Isabell miała się nad tym głębiej zastanowić, musiałaby dojść do wniosku, że czuła się jednakowo dobrze w obu swych wcieleniach. Co więcej, z czasem polubiła przeciętną, dobrze wychowaną i niezbyt urodziwą Bellę. Inaczej nie byłaby w stanie ścierpieć konieczności chodzenia w praktycznym obuwiu na niskim obcasie. Pod tą mało efektowną powierzchownością kryła się druga natura lady Isabell Swan, jedynej córki lorda Swan i wnuczki hrabiego Fenton. Natura przebiegła i nieco lekkomyślna, kochająca wszystko, co niebezpieczne. Ta strona osobowości, połączona z fotograficzną pamięcią i wspomnianą umiejętnością stawania się niewidzialną, czyniła z lady Isabell idealną agentkę służb specjalnych.

Bezszelestnie odsunął górną szufladę, w której leżał rewolwer o rękojeści inkrustowanej macicą perłową. Postanowił, że zada jej elegancką śmierć. Wziął broń do ręki w tej samej chwili,
- Ja... nie wiem. Zastanowię się.
- Kamerdyner nie chciał cię wpuścić?
- Dziękuję.
- O rety, Knight. - Rush parsknął śmiechem. - Przecież to tylko sport!
jego miejscu zbudować nowy. Co o tym myślisz?
Próbowała go uciszyć, ale dała za wygraną. Rozmowa w ogrodzie była tak samo niebezpieczna jak rozmowa w pałacu.
- Naprawdę? - Becky nie zmartwiła się tym zanadto. Czyżby Alec jeszcze nie
Alec postawił koszyk na stoliku pośrodku pokoju, nalał do dwóch kieliszków
w lepszej kondycji.
Wszystko dookoła aż przycichło. Na chwilę nie miał pojęcia, gdzie jest, świat
Alec już trzeci kwadrans czekał na zamówione wiktuały Chętnie zdjąłby z siebie
największych skórzanych foteli. Hrabia Lieven w jednej ręce trzymał karty, a w drugiej
- En garde! - krzyknął i natarł na Aleca. Rozpoczęła się dzika walka. Becky odstąpiła

- Co w takim razie zamierza pan ode mnie uzyskać?
w domu zapanował ruch i już nie miała czasu na rozmyślania.
Lucien przystanął.
Wsparła głowę na dłoniach. Matka wie wszystko. Wszystko. Gdyby posłuchała Santosa... I Liz. Zlekceważyła ich ostrzeżenia, straciła przyjaciółkę, a teraz mogła stracić ukochanego. Nie wyobrażała sobie życia bez nich. Czuła się taka samotna i opuszczona.
- Fakt.
- Właśnie.
Alexandra nie oderwała wzroku od obrazów.
złagodniał, a w dodatku był zakochany w ofierze niesprawiedliwości.
- Ale powiedziałeś...
Właśnie adresowała kopertę, gdy lokaj ostrożnie zajrzał do środka. Najwyraźniej
Oblała się rumieńcem.
ukrywać tajemnicy przed matką.
Energicznie ruszył po schodach na dół, w stronę chod-
którą zamierzała zabrać do sypialni. Stojąc cicho w ciemnej bibliotece, nasłuchiwała, aż na
- Nie! - sprzeciwiła się Fiona. - Musisz zatańczyć z kuzynką!